Strzelanie taktyczne z pistoletu bojowego to nowoczesna sztuka walki, która koncentruje się na użyciu pistoletu jako broni obronnej do samoobrony lub do użytku wojskowego i policyjnego. Jak większość sztuk walki, strzelanie z pistoletu bojowego jest ćwiczone zarówno w obronie, jak i w sporcie.
Strzelanie taktyczne – początki
Wiele dyscyplin strzelectwa dynamicznego opiera się na technikach pistoletu bojowego i przybiera formę symulacji sytuacji obronnych lub bojowych.
Strzelanie z pistoletu bojowego, jako odrębne od strzelania tarczowego, zaczęło ewoluować na początku XX wieku. Współczesną taktykę walki pistoletowej opracowali w latach 20. dwaj brytyjscy członkowie szanghajskiej policji miejskiej. Szanghaj był wówczas zarządzany przez rząd międzynarodowy. W tym czasie ulice Szanghaju obfitowały w działalność przestępczą, a praca policjanta w mieście stawała się bardzo niebezpieczną pracą.
Kapitan William E. Fairbairn i sierżant Eric A. Sykes opracowali strzelanie taktyczne i innowacyjne techniki strzelania z pistoletu, ale również specyfikacje broni krótkiej dla policji. W czasie II wojny światowej zostali odwołani do Wielkiej Brytanii i przeszkolili brytyjskich komandosów w zakresie taktyki bojowej, w tym z wykorzystania systemu strzelania z pistoletu bojowego. Strzelanie taktyczne z pistoletu stało się ważną częścią szkolenia żołnierzy. Ich metodologia została później rozpowszechniona w książce Shooting To Live With The One-Hand Gun, opublikowanej w 1942 roku. Techniki te zostały również zaadoptowane do szkolenia żołnierzy amerykańskiego Biura Służb Strategicznych przez Rexa Applegate’a. System ten funkcjonuje do dziś w nowoczesnych technikach strzelania obronnego.
W latach pięćdziesiątych amerykański instruktor Jeff Cooper odegrał kluczową rolę. Rolę w tworzeniu zarówno sportu opartego na pistoletach bojowych, Międzynarodowej Konfederacji Strzelectwa Praktycznego, jak i szkoły szkolenia pistoletów bojowych, Gunsite. Strzelanie taktyczne z pistoletu weszło do standardu szkolenia. Metodologia Coopera stała się znana jako nowoczesna technika. Metody promowane przez Fairbairna i Coopera różnią się pod wieloma względami. Do dziś toczą się spory między zwolennikami różnych metodologii.
Strzelanie taktyczne – ćwiczenia El Presidente
Znanym ćwiczeniem do pistoletu bojowego (strzelanie taktyczne) jest ćwiczenie El Presidente, opracowane przez Jeffa Coopera w latach 70. i opublikowane w numerze ze stycznia/lutego 1979 r. magazynu American Handgunner. Jest to używane jako punkt odniesienia do oceny umiejętności strzelca, ponieważ testuje naciąg i przeładowanie oraz wymaga dobrych przeniesień i kontynuacji. Ćwiczenie El Presidente jest ustawione w następujący sposób:
- Trzy cele sylwetkowe są umieszczone w odległości 1 metra w linii 10 metrów od strzelca.
- Strzelec zaczyna z bronią w kaburze i sześcioma nabojami w magazynku. Zapasowy magazynek z sześcioma dodatkowymi magazynkami jest przy pasie.
- Strzelec zaczyna z twarzą odwróconą od celu, często z rękami splecionymi z przodu lub nad głową.
- Po sygnale startowym strzelec odwraca się, dobywa broń, oddaje dwa strzały do każdego celu, przeładowuje, a następnie oddaje kolejne dwa strzały do każdego celu.
Punktacja jest różna; najprostsza metoda wykorzystuje punktację trafień/chybień, z karą czasową (często 10 sekund) za każde chybienie. Ćwiczenia El Presidente oceniane w systemie IPSC Comstock obejmują łączną liczbę punktów na tarczach (możliwe 60 punktów) i dzielą ją przez czas potrzebny na ukończenie ćwiczenia. Generuje to liczbę zwaną „współczynnikiem trafienia”, która jest liczbową reprezentacją liczby punktów, które strzelec umieścił na celu na sekundę podczas ćwiczenia; np. strzelenie 55 punktów w 5,5 sekundy dałoby strzelcowi współczynnik trafienia 10,0. Początkowo czas 10 sekund z podstawowym pistoletem i wszystkimi punktami na celu był uważany za dobry. Obecnie strzelcy używający nowoczesnych pistoletów sportowych IPSC z urządzeniami wylotowymi i celownikami kolimatorowymi są bliscy przekroczenia bariery trzech sekund. Dziś nawet strzelcy używający broni produkcyjnej bez urządzeń wylotowych lub celowników optycznych rutynowo przekraczają granicę pięciu sekund.
Strzelanie taktyczne – ćwiczenie Dozier
To ćwiczenie zostało wymyślone przez Jeffa Coopera po porwaniu generała brygady Jamesa L. Doziera przez terrorystów włoskiej Czerwonej Brygady. Terroryści weszli do mieszkania generała Doziera, udając hydraulików. Aż ośmiu tworzyło bandę, a do mieszkania weszło czterech, może pięciu. Jeden z terrorystów wyjął pistolet maszynowy z torby z narzędziami. Inny terrorysta przeczytał oświadczenie polityczne do generała Doziera. W tym czasie włoskie prawo zabraniało personelowi wojskowemu USA noszenia broni palnej. To znaczy noszenia jej w miejscach zakwaterowania, które znajdowały się w obrębie lokalnej społeczności, a nie w bazach amerykańskich. Generał Dozier był nieuzbrojony i niezdolny do obrony. W odpowiedzi na ten incydent Jeff Cooper zaprojektował „ćwiczenie Dozier”.
Tor jest ustawiony z pięcioma metalowymi celami, (zwane poperami), tak aby po trafieniu padały do tyłu. Drugi uczestnik stoi z boku i ma za zadanie wyjąć z torby z narzędziami pistolet i magazynek, które musi złożyć i przygotować do działania. Ta akcja naśladuje terrorystę, który wyciągnął pistolet maszynowy z torby z narzędziami, i stanowi punkt odniesienia, z którym strzelec musi porównać swoje wyniki. Na sygnał strzelec musi wyciągnąć pistolet i zaatakować pięć celów reprezentujących pięciu terrorystów, zanim uczestnik reprezentujący terrorystę odzyska broń i przygotuje ją do użycia.
Strzelanie taktyczne – ćwiczenia usuwania zacięć
Podczas strzelania bojowego czasami naboje nie trafiają prawidłowo do komory, czasem również zacinają się mechanizmy samej broni. Te usterki należy szybko usunąć, aby można było wznowić strzelanie. Istnieją różne wariacje ćwiczeń awaryjnych, w tym dwa najczęściej wymagane w zawodach strzeleckich: usuwanie naboju, który nie wystrzelił, oraz usuwanie nieprawidłowego podwójnego zasilania.
- Błąd użytkownika: Magazynek niewłaściwie osadzony, amunicja nie jest załadowana po złożeniu zamka.
- Stovepipe: Zużyta łuska nie wyrzuca się w pełni i często jest widziana stojąca pionowo w otworze wyrzutowym, przypominający rurę kominową. Polska nazwa tej sytuacji to oczywiście „fajka”.
- Podwójne podanie: Zużyty lub niewystrzelony nabój pozostaje w komorze, podczas gdy kolejny również próbuje załadować się do tej samej przestrzeni.
Strzelanie taktyczne – ćwiczenia instynktu
Aż do połowy lat 80. standardowi szkoleniowcy policyjni uczyli strzelania tylko do celu wyraźnie widocznego przez przyrządy celownicze. Wraz z upowszechnieniem się koncepcji strzelania z broni ręcznej, opisanej i wyjaśnionej w książce Chucka Kleina z 1986 roku, Instinct Combat Shooting, Defensive Handgunning for Police, metoda ta zaczęła być akceptowana przez policyjnych trenerów. Chociaż William E. Fairbairn, sierżant Eric A. Sykes i Jeff Cooper zachwalali zalety strzelania „bezwzrokowego” z bliskiej odległości. Nie wyjaśnili dlaczego jest to skuteczna metoda , co stało się dopiero zasługą Chucka Kleina.
Instynktowne strzelanie wymaga tych samych wydarzeń związanych z oczami, ręką i umysłem, co rzucanie piłką baseballową lub rzutkami. Strzelec musi poświęcić całą uwagę najmniejszej części celu podczas wyciągania broni do strzału. Gdy broń jest gotowa, strzelec musi natychmiast strzelić, aby uniknąć utraty intensywnego skupienia i chybienia celu. Ta technika jest najczęściej praktykowana z ruchomym celem. Praktyczne zastosowanie tego ćwiczenia jest ważne w sytuacjach życia lub śmierci. Osoba obsługująca broń musi instynktownie i dokładnie strzelić do celu lub sama może zginąć. Strzelec musi prawie jednocześnie:
- Zobaczyć cel
- Zdecydować się strzelać
- Zacząć przesuwać pistolet do pozycji pozwalającej na strzał
- Skoncentrować się na małej części celu
- Pociągnąć za spust, gdy broń osiągnie pozycję do strzału
