Nasza Zbrojownia Modlin to strzelnica sportowa zlokalizowana w absolutnie unikalnej lokalizacji o wyjątkowej historii. Jej historia jest nierozerwalnie związana z historią wojskowego lotniska w podwarszawskim Modlinie.
Wszystko zaczęło się w 1937 roku. To wtedy, według miejscowej ludności, ówczesny poligon jednostek pancernych, których szkoła funkcjonowała w pobliskiej Twierdzy Modlin, został utwardzony przez Ligę Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. W 1940 roku rozpoczęła się budowa lotniska dla jednostek bojowych Luftwaffe. Projekt ten został zainicjowany przez Niemców. Po wyparciu Niemców lotnisko przejęła Armia Czerwona. Do 1946 roku w Modlinie stacjonował 47 Korpus Armii Radzieckiej. Na szczęście lotnisko powróciło w polskie ręce i niedługo potem rozpoczął się jego bardzo dynamiczny rozwój. Szczególnie lata 1949-1953 obfitowały w wiele modernizacji, których efektem było powstanie hangarów, nowego betonowego pasa startowego dla najcięższych samolotów, a także licznych schronów dla samolotów jak i obsługi.
W latach 1953-1959 Lotnisko Modlin było bazą, w której stacjonowała 15 Dywizja Lotnictwa Bombowego. Lotnisko pełniło tak naprawdę jedynie funkcję „składową” oraz szkoleniową. W tym właśnie miejscu utworzono Centrum Szkolenia Lotniczego Wojska Polskiego i Szkolny Pułk Śmigłowców. To tutaj przygotowywano pilotów do lotów na najnowocześniejszych wtedy typach samolotów, w tym na pierwszych w Polsce naddźwiękowych samolotach Mig 19 i Mig 21.
W 1974 roku Wyższa Szkoła Oficerska w Dęblinie założyła tu bazę dla 38 Pułku Szkolno-Bojowego. Po 25 latach dowództwo przekazano Lotniczej Eskadrze Doświadczalnej. Jednostka ta, po wielu latach funkcjonowania, została rozformowana, a Lotnisko Modlin jako całość przekazane przez Ministerstwo Obrony Narodowej pod skrzydła Agencji Mienia Wojskowego.
Efektem ówczesnych potrzeb lotnictwa wojskowego jest dzisiejszy zespół polowych obiektów fortyfikacyjnych i strzelnicy lotniczej, zbudowany ok. 1970 r. po północnej stronie lotniska. Rozwój uzbrojenia lotniczego wymusił zbudowanie strzelnicy, która umożliwiała testowania i kalibrowanie uzbrojenia strzeleckiego. W okresie powojennym kaliber działek pokładowych wynosił na większości typów samolotów od 20 do 37mm. Parametry balistyczne tej broni wymuszały stworzenie strzelnicy o odpowiednich rozmiarach, oraz odpowiednio zabezpieczonej. I tak główna oś strzelecka miała 400 metrów długości i kończyła się ogromnym betonowo-ziemnym kulochwytem o wysokości blisko 10 metrów.
Przy samej strzelnicy powstały też schrony dla samolotów, a ich historię zainicjowały wydarzenia teoretycznie bardzo odległe Polsce. Prowadzona na wielką skalę budowa ukryć dla samolotów bojowych i ich obsług była w tym czasie reakcją na wydarzenia izraelsko-arabskiej wojny sześciodniowej w 1967 r. Podczas nalotu trwającego 7 min. 45 s lotnictwo izraelskie zniszczyło 189 samolotów egipskich, znajdujących się na lotniskach. Na lotnisku w Modlinie wykonano ukrycia w postaci ziemnych obwałowań przy drogach kołowania po południowej i północnej stronie lotniska, a nieco dalej na południe powstały tzw. górki radarowe – ziemne nasypy na które wtaczano stacje radiolokacyjne do wykrywania nisko lecących samolotów. Najciekawszy jest zespół obiektów po stronie północnej, z uwagi na wyposażenie go w schrony i połączenie ze strzelnicą lotniczą.
W skład zespołu wchodzi 5 podwójnych ukryć, dwa schrony i strzelnica. Ukrycia, mieszczące po dwa samoloty, wykonane zostały w postaci ziemnych obwałowań na planie litery E, z umieszczonym w bocznym wale niewielkim schronie z żelbetowych elementów prefabrykowanych dla żołnierzy obsługi. Cztery z nich rozmieszczono po obu stronach drogi równoległej do pasa startowego, przy czym przed ukryciami skierowanymi w stronę lotniska wykonano dodatkowy odcinek wału. Piąte ukrycie wbudowano w wał strzelnicy, przeznaczonej do przystrzeliwania broni pokładowej samolotu ustawionego na jej osi i wyposażonej w kulochwyt, tarczociąg i schron obserwacyjny. Schrony, przeznaczone do przechowywania i uzbrajania amunicji lotniczej, mają oryginalną konstrukcję – do szkieletu skręconego z szyn kolejowych umocowano pokrycie z podkładów kolejowych, oblano warstwą betonu i obsypano ziemią.
