Historia radzieckiego naboju 7.62×39… nie zaczyna się w ZSRR. W ostatnim etapie II wojny światowej Niemcy wprowadzili do użytku karabin, który od tego czasu zmienił sposób prowadzenia walki przez żołnierzy. Sturmgewehr 44, w skrócie StG-44, był karabinem szturmowym z magazynkiem, zdolnym do prowadzenia ognia automatycznego, wykorzystującym rewolucyjną amunicję i lżejsze pociski. Zastosowanie pośredniego naboju pozwalało na kontrolowanie StG-44 podczas ognia automatycznego. Rozwiązanie było bardziej kompaktowe niż standardowe karabiny bojowe tamtych czasów i zostało zaprojektowane do uderzania w cele oddalone o kilkaset metrów.
Nowa jakość
Była to zupełnie nowa jakość w zestawieniu z karabinami bojowymi II wojny światowej, a mianowicie rosyjskim Mosin Nagant i amerykańskim półautomatycznym M1 Garand, które mogły trafiać w cele oddalone o ponad 500 metrów, mimo że większość bitew odbywała się na bliższych dystansach. Oba karabiny były niezwykle skuteczne, jednak ważyły tonę, były trudne do manewrowania na krótkim dystansie i miały duży odrzut, co utrudniało, a wręcz uniemożliwiało prowadzenie ognia automatycznego.
Widząc skuteczność StG-44, Związek Radziecki zdecydował, że chce opracować nabój pośredni do swojego nowego karabinu bojowego. Sowieci chcieli, aby ten nabój do karabinu nadawał się do wielu rodzajów broni palnej, od półautomatycznego karabinka do bliskiego zasięgu po w pełni automatyczne karabiny maszynowe do ognia zaporowego.
Narodziny 7.62×39
Zgłoszono setki unikalnych projektów nabojów, ale ostatecznie Sowieci zdecydowali się na 57-N-231, który miał wymiary naboju 7,62x41mm. Pocisk, który został użyty, nie miał wrzecionowatego kształtu, ponieważ radzieccy projektanci nabojów założyli (błędnie), że takie zwężenie stopy pocisku jest potrzebne tylko do strzałów z dużej odległości.
Jednak po szeroko zakrojonych testach Sowieci ustalili, że wrzecionowaty kształt pocisku zwiększa również celność na bliskim dystansie i zaadoptowano nowy pocisk z przewężeniem. Ten dłuższy pocisk wymagał skrócenia łuski do 39 mm i tak narodził się wszechobecny 7.62×39. Nabój 7.62×39 został zaadoptowany do półautomatycznego SKS i słynnego karabinu szturmowego Michaiła Kałasznikowa AK-47.
Karabinek AK-47 i 7.62×39
Karabinek AK-47 stał się najbardziej masowo produkowanym karabinem wojskowym, a 7,62×39 przyczynił się do jego sukcesu. Karabiny maszynowe RPD i RPK były również wyposażone w komorę 7.62x39mm. Rosjanie zaprojektowali amunicję 7,62×39, aby wystrzelić pocisk FMJ o masie 123 gr z prędkością wylotową bliską 900m/s, 2000J energii wylotowej i skutecznym zasięgiem bojowym 400 metrów. Typowe wagi pocisków dla 7,62 wahają się od 120 do 125 gr.
Wraz ze wzrostem popularności 7.62×39, amunicja myśliwska typu soft point (SP) stała się łatwiej dostępna do polowania na duże zwierzęta i inne średniej wielkości zwierzynę łowną. 7.62×39 walczył na 5 kontynentach i jest naprawdę jedną z najbardziej rozpowszechnionych i skutecznych w walce konstrukcji pocisków, jakie wyszły z zimnej wojny.
Strzelanie z 7,62×39
Chcesz spróbować jak strzela się nabojem pośrednim 7,62×39? Nic prostszego! Już dziś skontaktuj się z nami i zarezerwuj swoje strzelanie z karabinka AK!
